Week 3&4

Lieve lezers,
Deze week beginnen we alweer aan de afronding van het project. Ik heb al een hele tijd niks meer geschreven, dus bereid je voor op weer een lange update. Gelukkig zijn jullie niet anders van mij gewend dan lange verhalen ;)
Vorige week dinsdag hadden we een AIESEC evenement, de Global Village. Dit is een evenement wat ze elke zomer organiseren waar alle trainees hun land presenteren en vertellen over hun ervaringen als internationale trainee om andere studenten ook enthousiast te maken om op exchange te gaan.Zonder twijfel één van de meest bizarre dingen die ik ooit heb meegemaakt: Ik heb nu een idee hoe Madonna zich moet voelen. Zoals eerder gezegd zijn mensen hier niet gewend aan buitenlanders, dus ik word vaak aangestaard op straat omdat ik blank ben met blauwe ogen en rood haar (dat overigens wel steeds meer begint te vervagen..) Echter nu stonden mensen te dringen om elk van ons heen om even met ons te kunnen praten, of ze trokken ons voorzichtig aan onze mouw of ze misschien even met ons op de foto mochten, en of ze ons mochten toevoegen op facebook. Studenten stonden letterlijk in de rij om even met ons te praten. Het toppunt was toen er een meisje half teleurgesteld naar me toe kwam ‘of ik nu wel even met haar wilde praten omdat ze al zo lang stond te wachten, maar er kwam telkens iemand tussen’. Overigens vonden ze het ook prachtig om op de foto te gaan met de Nederlandse vlag of met oranje WK attributen die ik had meegenomen. Ik had ook zo’n krijtstickje meegenomen waarmee je een Nederlandse vlak op je wang kunt maken. Op een gegeven moment kwamen steeds meer studenten mij vragen of ze alsjeblieft ook zo’n vlaggetje op hun wang mochten, vonden ze prachtig! Als Nederlandse afvaardiging had ik overigens speculaas en stroopwafels meegenomen, die iedereen heel erg lekker vond, en drop, die wat minder in de smaak viel maar ik heb heel erg gelachen om de vertrokken gezichten van de mensen die het probeerden.
Wat eten betreft moet ik overigens even iets rechtzetten. Sommigen van jullie zijn onder de impressie dat ik hier heel culinair aan het eten ben. Wrong. Typisch Braziliaans eten is vooral veel rijst, bonen en couscous. Elke dag. Eén van de Braziliaanse AIESEC members vertelde me dat ze haar rijst en bonen elke dag echt zou missen als zij op exchange ging naar een ander land. Ik kan me er niet zoveel bij voorstellen, want ik kan inmiddels geen rijst en bonen meer zien. Voor ontbijt eten ze hier een broodje met kaas of boter, of een klassieker hier: couscous met boter, bacon en stukjes gebakken ei.
Die week hebben we het project kunnen oppakken met nieuwe plannen. De NGO besteed helaas weinig aandacht aan ons, wat voor ons het project een stuk lastiger maakt. Daarnaast heeft mijn projectpartner een zeer Zuid-Amerikaanse werkmentaliteit, wat de voortgang in het project niet echt ten goede komt . AIESEC hier was zo ontevreden over hem dat ze dreigden hem van het project af te gooien vorige week. Hij gaf toe dat hij met minimale inspanning had gewerkt maar dat hij zou verbeteren, en heeft toen op het randje wat deadlines gehaald waardoor hij de dans is ontsprongen. Zijn inspanningen zijn daarna helaas echter niet verbeterd. Zijn Spaans zou juist de communicatiebrug moeten zijn tussen de NGO en ons maar dat valt dus nu een beetje in het water, dus ik werk nu voornamelijk aan mijn eigen dingen. Ik ben inmiddels bezig met samenwerkings contracten met hotels en restaurants in de stad. Sommige willen wel een (voedsel) donatie doen, anderen willen ons helpen door een bedrag van een paar cent aan elke rekening van hun klanten toe te voegen, die ze dan aan ons doneren. Ze spreken hier weinig engels, dus voor de communicatie gaat er altijd iemand van AIESEC met me mee. We hebben inmiddels twee partnerships en twee donaties op de lijst, dus dat gaat de goede kant op. Hopelijk willen de bedrijven de NGO structureel blijven sponsoren ook nadat wij weg zijn, maar we hebben in ieder geval de NGO onder de aandacht gebracht en dat kan alleen maar voordelen opleveren. Komende zondag hebben we alweer de ‘final event’ waar alle trainees van de projecten die nu lopen hun resultaten ervaringen mogen presenteren. Volgende week ronden we dingen af en dan vliegen we alweer naar huis. Ik heb heel veel zin om iedereen thuis weer te zien, mijn eigen spullen weer te hebben en mijn eigen gewoontes weer te hebben. Ik kan je vertellen; goed openbaar vervoer, gezond eten, fietsen en een Nederlandse aanpakkersmentaliteit zijn dingen die je zo gaat missen als je het zonder moet doen. Al zal het ook gek zijn om deze stad te laten, met mijn hostfamilie en alle mensen die ik hier heb leren kennen. Gisteravond hadden we het eerste afscheidsfeestje van één van de trainees, hij vliegt donderdag terug naar Egypte. Gek dat je 5 weken zoveel met elkaar omgaat en daarna afscheid moet nemen en elkaar waarschijnlijk nooit meer gaat zien. Maargoed, we gaan gewoon het beste maken van onze laatste week!
In de derde week was ik op donderdag vrij dus werd ik door Carol uitgenodigd om met haar Nederlandse oom en Braziliaanse tante mee te gaan naar hun beachhouse bij de Southern beaches van João Pessoa. Rond lunch arriveerden we daar. Voor de lunch hadden ze speciaal voor mij een broodje gezond gemaakt, omdat hij dacht dat ik dat wel zou missen uit Nederland. Hoe lief! Carol en ik hebben die middag samen over alle stranden gewandeld, rivieren opgelopen, natural pools bezocht.. Ik denk dat dit misschien wel het mooiste stukje van João Pessoa is. Ongerepte natuur, bijna verlaten stranden.. Prachtig! Later die dag hoorde ik dat het vliegtuig van Malaysian airlines was neergeschoten, wat een verschrikkelijk nieuws. Ik probeer via Marc op de hoogte te blijven van wat daar precies gebeurt, want ik hoor er hier bijna niks over en mijn verbinding met internet is niet zo stabiel. Het voelt heel erg raar als er zoveel ophef is in jouw land omdat er zoiets heftigs is gebeurd en jij zit aan de andere kant van de wereld. Gelukkig zaten er geen kennissen van mij in het vliegtuig, al maakt dat het hele verhaal natuurlijk niet minder tragisch.

Die vrijdag na Sharing Friday, een bijeenkomst elke vrijdag over onze voortgang en struggles, zijn we met een deel van de trainees vertrokken op trainee-weekend naar Pipa, een klein toeristisch tropisch oord vlakbij Natal, zo’n twee uur hier vandaan. We hebben overdag uitgebreid de prachtige stranden bezocht en ’s avonds natuurlijk de barren. Op zaterdagmiddag zijn we naar de baai van de ‘Golfinhos’ gegaan, de baai van de dolfijnen, waar we letterlijk tussen de dolfijnen hebben gezwommen. Zo gaaf als je op tien meter afstand van je een dolfijnnenvin boven water ziet verschijnen! ’s Avonds zijn we met de vrouwen gaan winkelen om wat leuke souvernirtjes te kopen en ’s nachts in de bar kwamen de shots cachacha al snel weer op tafel. Echt een fantastisch leuk weekend, ik kan iedereen die naar Zuid Amerika wil echt aanraden om dit plaatsje te bezoeken.

Om maar even in tropische sferen te blijven; afgelopen vrijdagavond hadden we een luau party, een fundraising event van een paar trainees van hetzelfde project maar bij een andere NGO. Het was een beachparty waar we caipirinhas hebben gedronken, veel Braziliaanse studenten hebben gesproken (want buitenlander = hier altijd interessant, zie verhaal over Global Village) en waar een paar jongens muziek aan het maken waren. En je kent mij; als er muzikanten zijn, ben ik afgeleid. Er kwamen al snel een paar studenten naar me toe die me herkenden van de Global Village; ‘Ohhh, you’re the singer!!!’ Ze wilden wel extra geld doneren voor de fundraising om mij te horen zingen. Daar stemde ik natuurlijk graag mee in. Ze vonden het heel bijzonder blijkbaar want ze gingen het zelfs filmen met hun telefoon. Kort daarna heb ik me bij de muzikanten gevoegd en de rest van de avond heb ik een beetje zitten jammen met alle gitaristen daar op het strand, supertof! Het was veelal een beetje improvisatie, maar dat werkte eigenlijk heel goed. Ik mis muziek maken wel van thuis dus ik vond het fijn om even te kunnen zingen. Met één van die muzikanten zijn we de volgende avond naar een feest gegaan om forro (spreek uit ‘foho’) te dansen, een soort Zuid Amerikaanse koppelsdans. Ook heel erg leuk om te doen, al waren mij heupen niet zo soepel als die van mijn Zuid Amerikaanse danspartner. Zij vonden het moeilijk te geloven dat we in Europa helemaal niet in koppels dansen.

Thuis gaat alles zijn gangetje. Buurmeisje Nina heeft besloten dat ik haar nieuwe grote vriendin ben en komt vaak ´s avonds nog even binnenvallen om hoi te zeggen en te knuffelen. Vanavond stond ze met Aila voor de deur omdat ze ´nog even naar Mariejek wilde voordat ze ging slapen´. Zo cute! De grap is dat ze stoicijns portugees tegen me blijft praten terwijl ze zich goed realiseert dat ik het niet versta, maar ze probeert me hier en daar wat te leren door iets aan te wijzen en het Portugese woord te zeggen. Mijn hostfamilie realiseerde zich vanavond dat ik volgende week Brazilie alweer ga verlaten. Ze vonden het heel erg jammer en drukten me op het hart om vooral in contact te blijven en terug te komen. Recent heeft Silvia een aanbod gekregen om een hostel in Pipa over te nemen, dus zij zal als het papierwerk rond is naar Pipa verhuizen om daar te gaan wonen en werken. Ze zei dat ik vooral langs moest komen daar en dat de deur altijd voor me open stond. Hoe lief is dat! Het project heeft helaas veel tegenslag gekend, maar mijn hostfamilie is altijd erg betrokken en verwelkomend geweest. Ze zijn echt fantastisch en ik ga ze echt missen als ik hier mijn koffers pak. Na 1,5 maand samen te hebben gewoond word je toch wel close en de kans is groot dat ik ze niet meer zie. Ik denk dat we het niet droog gaan houden bij ons afscheid. :) Ik heb ze beloofd dat ik mijn vader een paar pakken stroopwafels meegeef om aan hen te sturen wanneer hij naar Brazilie gaat voor zijn werk in augustus. Daar waren ze heel blij mee. We hebben een heleboel plannen gemaakt voor deze week, dus we maken er een mooie laatste week van.
Volgens mij was dat wel genoeg leesvoer voor nu ;)