De eerste paar weken

En we zitten alweer in week 3, wat vliegt de tijd! Ik heb weinig tijd gehad om te bloggen, maar gelukkig wel een manier gevonden om fotos te uploaden op facebook zodat jullie een beetje een idee hebben van João Pessoa en mijn leven hier. Mooie omgeving he?

De afgelopen weken waren erg roerig. Ik heb me gefrustreerd over dingen die ik in Nederland gewend ben die hier niet zijn. Met name gewend de goede wifi overal en betrouwbaar, snel openbaar vervoer. Hier heb je geen enkel idee wanneer de bus komt, en of die uberhaupt zin heeft om vandaag te komen. Je kunt zo 6 uur onderweg zijn van punt A naar punt B in dezelfde stad. Gelukkig gaat leven hier langzaam en zijn mensen niet zo gefocust op tijd. Dat vergt even een change of mind omdat je gewend bent dat alles in Europa heel snel en efficient gaat, maar wanneer je dat doet zul je merken dat het eigenlijk best relaxed is. Zo is op tijd komen hier helemaal niet belangrijk. We hebben het met de trainees ook wel gekscherend over ‘Brazilian style’, waarmee we bedoelen dat je dingen heel langzaam doet. Of ‘8 o clock Brazilian time’, wat betekent dat 9 uur ook nog op tijd is. Dat laatste is trouwens geen grap, zo gaat het hier echt. Zoals ik zei, het vergt even een change of mind.

Ik kwam hier naar Joao Pessoa om een project te doen in een NGO. Twee weken geleden, maandag 30 augustus, was mijn oorspronkelijke startdatum. Vandaag heb ik eindelijk mijn eerste werkdag gehad. Ja echt. Ik neem jullie even mee in de afgelopen twee weken.
Zoals eerder genoemd had de NGO waar ik was geplaatst nogal wat moeilijkheden met communicatie. Die donderdag dat mijn projectpartner Juan zijn eerste werkdag zou hebben, hoopte ik eindelijk te kunnen starten met werk. Ik werd eerst semi-vriendelijk ontvangen door de eigenaresse van de NGO. Na een tijdje bleek al dat er flink wat complicaties waren, want ze waren er niet zo blij mee dat ze niet twee Zuid Amerikaanse Spaans-sprekende studenten hadden gekregen. Ik stond redelijk perplex van hun resistente houding, aangezien ze van tevoren waren ingelicht door de project manager dat er één engelstalige en één spaans sprekende trainee zouden komen. Na een lange discussie tussen mijn AIESEC buddy, de eigenaresse van de NGO en de project manager (waar ik een beetje nutteloos naast stond omdat ik niks kon verstaan) is er besloten dat het onmogelijk voor mij was om daar te werken. De eigenaresse kwam zelf met die conclusie maar het was ook redelijk op mijn verzoek, want ik wilde niet werken in een NGO waar ik me zo onwelkom voelde. Ik kon dan wel niet verstaan wat ze precies zei, maar de vibe die ze afgaf vond ik heel resistent. De vice president van AIESEC JP legde me later uit dat die resistente houding precies is wat ze met dit soort internationale projecten willen veranderen. Omdat João Pessoa niet op toeristen is ingericht zijn veel mensen niet bekend met buitenlanders. Dat kan zich uiten in resistentie zoals in dit geval gebeurde, maar ook in nieuwsgierigheid. Zo heb ik bijvoorbeeld al meerdere berichtjes gekregen op facebook en whats app van vrienden van mijn buddy en host die ontzettend benieuwd waren naar die Nederlandse en me graag wilden ontmoeten. Andere bewoners in ons appartementencomplex vragen mijn hostfamilie wanneer ze mij kunnen ontmoeten. Zo heb ik inmiddels al de halve gang en een paar mensen op de verdieping hier beneden leren kennen.
Vorige week ben ik op een nieuw project geplaatst in een NGO bij een Mexicaanse jongen, Josimar. Poging twee om een project te beginnen met een schone lei faalde helaas al snel. Die maandagochtend begon er een busstaking, waardoor er geen vervoer mogelijk was in de stad. Bummer. Dinsdag kon mijn buddy me naar de NGO brengen met de auto. Ze ging met me mee naar binnen om me te helpen met communicatie. Wederom werd ik vriendelijk ontvangen, maar bleken ze later erg resistent omdat ik geen Spaans verstond. Mijn buddy voelde zich erg lullig om aan mij uit te leggen dat ze ook in deze NGO problemen zagen, maar ik verzekerde haar dat zij hier niks aan kon doen. Josimar sprak natuurlijk Spaans wat lijkt op portugees, en wij konden samen overleggen in het engels. Samen zouden we er wel uitkomen. Overigens is Juan (die nog wel in de eerste NGO zou blijven werken) inmiddels ook overgeplaatst naar een andere NGO. De man die me de eerste keer zo vriendelijk had ontvangen in de NGO bleek zelfmoord te hebben gepleegd vorige week. Wij waren er uiteraard ook even stil van... De eigenaresse, zijn vrouw, is helemaal kapot en heeft het project van AIESEC stopgezet.
Die dag gingen we na die kennismaking weer naar huis. Zoals eerder gezegd, op de dag van de wedstrijd van Brazilie werken Brazilianen principieel niet, dus was het voor ons ook geen werkdag. De Braziliaanse trots werd flink gekrenkt toen ze zo vermorzeld werden door de Duitsers. Wat een nederlaag. Veel Brazilianen voelden zich vernederd. De Brazilianen in AIESEC konden er gelukkig wel om lachen en waren alleen maar Duitsers aan het aanmoedigen om verschillende spelers te laten scoren, want dan krijg je zo’n leuk bewegend lijstje met namen van spelers die hebben gescoord wanneer ze de score onder in beeld brengen. We zijn die avond echter niet de stad in geweest omdat er diverse verhalen rondgingen dat het niet veilig was op straat. Ik heb diverse appjes gekregen van bezorgde vrienden en familie in Nederland, dus blijkbaar werd het in de media groot uitgemeten dat er hier rellen waren. Dat bleek de volgende dag gelukkig heel erg mee te vallen. Er was één incident in het winkelcentrum waar een Duitse supporter met een mes werd aangevallen omdat hij een goal van Duitsland vierde, voor de rest geen meldingen van geweld. De Brazilianen waren grappig genoeg dat verlies blijkbaar helemaal vergeten een week later, want ze supporten allemaal Duitsland in de finale tegen Argentinie. Brazilianen hebben een hekel aan Argentijnen en het laatste wat ze willen is de gouden cup van ‘hun’ WK aan aartsrivaal Argentinie te moeten geven. Er werd hier dus uitgebreid gejuichd voor de winnende goal door het team dat hun vorige week nog zo had vernederd.
De rest van de week hebben we vooral veel leuke dingen gedaan met de groep trainees. We hebben een hele multiculturele groep met onder andere trainees uit Egypte, Kazachstan, Italie, Peru, Turkije, Canada, Polen en Oekraine. We zijn vorige week naar een concert geweest met Beatles covers en naar verschillende barren, allemaal heel leuk en gezellig. In één van de barren kwam er op een gegeven moment een meisje naar me toe met haar telefoon, ‘of ik dat meisje was dat Frozen zong’. Het bleek een vriendin van Aila te zijn die me had herkend van het filmpje van Nina en mij op haar facebook, hoe grappig.
Omdat het niet veilig is om midden in het nacht nog in mijn eentje terug te gaan naar huis, slaap ik vaak bij iemand van AIESEC als we later dan 22.00 thuis zijn. Het is hier dan hardstikke donker omdat het winter is. Gelukkig zijn er genoeg AIESEC’ers die slaapplekken aanbieden en zijn ze erg zorgvuldig en betrokken. Eén van de jongens heeft een appartement met zijn broer met een boel slaapplekken (we hebben er één keer na een feestje in zijn huis met 7 trainees geslapen!) waar ik vaak slaap. We noemen hem ook wel Ramon ‘everybody’s host’ :). Hij heeft zelfs een dienstmeid die ’s ochtends ontbijt voor ons klaarmaakt wanneer we wakker worden, wat een luxe.
Vandaag ben ik dus begonnen in mijn nieuwe NGO, Missão Restauracao. Het is een opvangtehuis voor meisjes die het slachtoffer zijn geworden van (seksueel) geweld. Het is een huis waar ze wonen met zo’n 8 meisjes rond de 13 jaar, sociale hulpverleners en de staf. Ik vind het een heel mooi initiatief, en ik hoop dat ik een hoop goede dingen voor ze kan doen en flink wat donaties kan ophalen. Jullie gaan binnekort meer horen over deze organisatie want ik ga jullie er vast mee doodspammen :) Vandaag zijn Josimar en ik dan eindelijk samen begonnen met werken en we hebben een hoop goede ideëen. Ik heb er vertrouwen in dat dat helemaal goed gaat komen!

Morgen hebben we de Global Village, een AIESEC evenement op de universiteit waar alle trainees hun land gaan presenteren aan belangstellenden. Ik heb onder andere de vlag, stroopwafels, speculaas, een heleboel oranje zooi, drop en een heleboel foto’s meegenomen. Ik ben ook heel benieuwd naar de presentaties van de andere trainees over hun land, leuk om te zien waar zij precies vandaan komen. Verder deze week nog geen plannen, ik laat het me maar overkomen. Dat was mijn lange update voor nu weer! xxx

PS; ik moet een beetje lachen dat ik elke keer weer denk dat ik een kort verhaal kan typen. Blijkbaar ken ik mezelf niet. :)